ما فرهنگ آپارتمان نشيني داريم؟
نويسنده: مستوره برادران نصيري
چند سالي بعد از بالارفتن طبقات خانه هاي شهر و آپارتمان نشين شدن مردم، صحبت ها از فرهنگ آپارتمان نشيني شروع شد.
حالاهم بهانه همه دعواهاي آپارتمان نشين ها اين شده كه فلاني فرهنگ آپارتمان نشيني ندارد. اين جمله هر وقت كه توقع هر همسايه اي از همسايه ديگر برآورده نشود، ادا مي شود.
يعني ملاك اين كه كداممان فرهنگ آپارتمان نشيني داريم يا نه، اين شده كه آيا توقعاتمان از همسايه برآورده مي شود؟ و عكس اين سوال هم پرسيده نمي شود كه آيا احيانا همسايه ها از ما راضي هستند يا خير. قضيه اين است كه همين فرهنگ آپارتمان نشيني هم شاخص ساده اي دارد، اين كه همسايه ات از تو راضي باشد، يعني تو به فرهنگ آپارتمان نشيني معتقد هستي.
نيمه شب با سرو صدا وارد آپارتمان شدن، فضاي پاركينگ را با ميل و سليقه خود اشغال كردن، زباله ريختن، به بهانه چهارديواري، اختياري صداي موزيك بلند كردن و ده ها مورد از اين قبيل مسائل براي همه ما تعريف مشخصي دارد،يعني آزار به بقيه ساكنان يك آپارتمان اما ماجرا وقتي حاد مي شود كه خودمان مسبب همه اين دلايل همسايه آزاري شويم و بقيه را محكوم به ندانستن فرهنگ آپارتمان نشيني كنيم.
گذشته از اين حق و حقوق اخلاقي و رفتاري، پرداخت هزينه هاي ساختمان و نحوه هزينه ها هم معمولااز دعواهاي آپارتمان نشين ها محسوب مي شود. اما جالب است بدانيد كه قانون تملك آپارتمان ها مصوب سال 1343 و شامل 15 ماده است.در اين قانون حتي هزينه هاي آپارتمان هم مشخص شده است.
در اين قانون آمده است: هر آپارتمان داراي هزينه هايي مشترك و اختصاصي است كه هزينه هاي اختصاصي توسط متصرف قانوني واحد پرداخت مي شود و هزينه هاي مشترك از محل جمع آوري هزينه ها (شارژ) پرداخت مي شود. اين پول به صورت ماهانه توسط مدير ساختمان جمع آوري و به موقع پرداخت مي شود. اين هزينه ها شامل برق مشترك، گاز، آب و... است.
براساس اين قانون در صورتي كه هر ساختمان بيش از 3 واحد باشد مي بايست هيات مديره اي تشكيل دهد و از بين خود مدير ساختمان تعيين كند يا از خارج مدير معرفي كند.
در صورتي كه واحد يا واحدهايي از پرداخت سهم خود از هزينه هاي مشترك خودداري نمايند از طرف مدير يا هيات مديره اظهارنامه اي با ذكر مبلغ بدهي و صورت ريز آن مطالبه مي شود.
دولت به تمام سردفتران دستور داده كه در هنگام تنظيم هر نوع سند انتقال اجاره، رهن، صلح، هبه وغيره گواهي مربوط به تسويه حساب هزينه مشترك را كه به تاييد مدير ساختمان رسيده است، رويت نمايند و در سند قيد كنند كه از اين طريق مي توان واحد متخلف را مجبور به پرداخت بدهي كرد.
در اين قانون به ساير وظايف مدير ساختمان هم اشاره شده و آمده است: از جمله وظايف مدير ساختمان اين است كه ساختمان را در برابر آتش سوزي بيمه كند و از طرف ساختمان هايي كه بيش از 10 واحد هستند مدير موظف است براي حفظ و نگهداري و همچنين نظافت قسمت هاي مشترك و انجام ساير امور مورد نياز درباني (سرايدار) استخدام كند.
البته قانون اشاره مشخصي به رعايت حق و حقوق اخلاقي آپارتمان نشين ها نكرده است اما بهتر است برگرديم به سطر هاي اوليه اين يادداشت و يادآوري اين كه حواسمان باشد همسايه چه حقي برگردن ما دارد.
حالاكه در گيرودار زندگي شهرنشيني امكان تعاملات به حداقل رسيده، اگر نمي توانيم از حال و روز همسايه مان خبردار باشيم، دست كم حال و روزش را تلخ نكنيم.
چند سالي بعد از بالارفتن طبقات خانه هاي شهر و آپارتمان نشين شدن مردم، صحبت ها از فرهنگ آپارتمان نشيني شروع شد.
حالاهم بهانه همه دعواهاي آپارتمان نشين ها اين شده كه فلاني فرهنگ آپارتمان نشيني ندارد. اين جمله هر وقت كه توقع هر همسايه اي از همسايه ديگر برآورده نشود، ادا مي شود.
يعني ملاك اين كه كداممان فرهنگ آپارتمان نشيني داريم يا نه، اين شده كه آيا توقعاتمان از همسايه برآورده مي شود؟ و عكس اين سوال هم پرسيده نمي شود كه آيا احيانا همسايه ها از ما راضي هستند يا خير. قضيه اين است كه همين فرهنگ آپارتمان نشيني هم شاخص ساده اي دارد، اين كه همسايه ات از تو راضي باشد، يعني تو به فرهنگ آپارتمان نشيني معتقد هستي.
نيمه شب با سرو صدا وارد آپارتمان شدن، فضاي پاركينگ را با ميل و سليقه خود اشغال كردن، زباله ريختن، به بهانه چهارديواري، اختياري صداي موزيك بلند كردن و ده ها مورد از اين قبيل مسائل براي همه ما تعريف مشخصي دارد،يعني آزار به بقيه ساكنان يك آپارتمان اما ماجرا وقتي حاد مي شود كه خودمان مسبب همه اين دلايل همسايه آزاري شويم و بقيه را محكوم به ندانستن فرهنگ آپارتمان نشيني كنيم.
گذشته از اين حق و حقوق اخلاقي و رفتاري، پرداخت هزينه هاي ساختمان و نحوه هزينه ها هم معمولااز دعواهاي آپارتمان نشين ها محسوب مي شود. اما جالب است بدانيد كه قانون تملك آپارتمان ها مصوب سال 1343 و شامل 15 ماده است.در اين قانون حتي هزينه هاي آپارتمان هم مشخص شده است.
در اين قانون آمده است: هر آپارتمان داراي هزينه هايي مشترك و اختصاصي است كه هزينه هاي اختصاصي توسط متصرف قانوني واحد پرداخت مي شود و هزينه هاي مشترك از محل جمع آوري هزينه ها (شارژ) پرداخت مي شود. اين پول به صورت ماهانه توسط مدير ساختمان جمع آوري و به موقع پرداخت مي شود. اين هزينه ها شامل برق مشترك، گاز، آب و... است.
براساس اين قانون در صورتي كه هر ساختمان بيش از 3 واحد باشد مي بايست هيات مديره اي تشكيل دهد و از بين خود مدير ساختمان تعيين كند يا از خارج مدير معرفي كند.
در صورتي كه واحد يا واحدهايي از پرداخت سهم خود از هزينه هاي مشترك خودداري نمايند از طرف مدير يا هيات مديره اظهارنامه اي با ذكر مبلغ بدهي و صورت ريز آن مطالبه مي شود.
دولت به تمام سردفتران دستور داده كه در هنگام تنظيم هر نوع سند انتقال اجاره، رهن، صلح، هبه وغيره گواهي مربوط به تسويه حساب هزينه مشترك را كه به تاييد مدير ساختمان رسيده است، رويت نمايند و در سند قيد كنند كه از اين طريق مي توان واحد متخلف را مجبور به پرداخت بدهي كرد.
در اين قانون به ساير وظايف مدير ساختمان هم اشاره شده و آمده است: از جمله وظايف مدير ساختمان اين است كه ساختمان را در برابر آتش سوزي بيمه كند و از طرف ساختمان هايي كه بيش از 10 واحد هستند مدير موظف است براي حفظ و نگهداري و همچنين نظافت قسمت هاي مشترك و انجام ساير امور مورد نياز درباني (سرايدار) استخدام كند.
البته قانون اشاره مشخصي به رعايت حق و حقوق اخلاقي آپارتمان نشين ها نكرده است اما بهتر است برگرديم به سطر هاي اوليه اين يادداشت و يادآوري اين كه حواسمان باشد همسايه چه حقي برگردن ما دارد.
حالاكه در گيرودار زندگي شهرنشيني امكان تعاملات به حداقل رسيده، اگر نمي توانيم از حال و روز همسايه مان خبردار باشيم، دست كم حال و روزش را تلخ نكنيم.
+ نوشته شده در ۱۳۸۹/۰۵/۱۸ ساعت توسط admin
|